Dit leek wel het einde van de wereld. Tussen Vilvoorde en Karaganda was grosso modo het terrein altijd even plat gebleven, maar nu kwamen lichte heuvels opdagen. Heel mooi, in allerlei tinten, versierd met grillige schaduwen van de luttele wolken die we soms zagen. Hier en daar een groep wilde paarden die langs kwam, geen palen of draden meer, het leek recht uit een science-fiction-film te komen. Echt surrealistisch. Toch kwamen we met beide voeten plots terug op deze aarde toen bleek dat we langzaamaan geen benzine meer bleken te hebben. Geen tankstations te bekennen wijd en zijd en dus besloten we maar tegen 3000 toeren per minuut de weg verder te zetten. Om zo min mogelijk te verbruiken. Toch was ook dat nog niet voldoende zodat we onderweg probeerden wat benzine over te hevelen van een auto die langs de kant stond...en die ook juist zijn laatste jerrycan in de tank had gegooid. No way, lukte niet, de leiding leek een bocht te maken zodat we met het slangetje er niet bij geraakten...dus maar verder...op mijn boordcomputer telden de kilometers die ik nog kon rijden langzaam af (Gerd had nog wat meer over): 24 km, 15 km, 10 km, 5 km...3 km...gered! Out of the blue bleek er zich plots langs de linkerzijde van de weg een verhakkelde pomp te bevinden...die weliswaar wat verkeerd rekende, maar toch was ik reuzeblij.
Onderweg nog wat aandacht gekregen van een locaal jongetje dat mijn helm eens wilde proberen:
Zonder gekheid: Ik kreeg hem niet meer van zijn hoofd! De sluiting blokkeert soms een beetje, en als je bij iemand anders hem moet verwijderen is het nog een beetje moeilijker...uiteindelijk hebben we het kinstuk niet kunnen openklappen en was zijn gelukkiglijk klein genoeg zodat we hem rats naar boven hebben kunnen schuiven...misschien is zijn nek hierdoor wel wat gerokken *s*...moest hij maar zo curieus niet geweest zijn:
Village life:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten