Turkije

Bijna aan de grens...



Maar toch nog in Iran...grensstadje...

Iran, geen kwaad woord erover.

Aan de grens met Turkmenistan viel het grote verschil ons onmiddellijk op: alles verliep gesmeerd, ook dankzij de hulp van een wat oudere man die ons van loket naar loket loodste. Onderweg werden we plots opgeschrikt door een ploeg tv-mensen die met de camera in aanslag op ons toekwamen. Veerle was er aanvankelijk niet zo gerust in, maar ze hadden de beste bedoelingen: de volgende dag zouden we op tv komen. Ons vielen twee dingen vlug op: vrouwen in het zwart (op Veerle na die een witte hoofdsjaal droeg) en 125 cc'tjes alomtegenwoordig: Het verkeer verliep  behoorlijk gezwind. De volgende dag begaven we ons naar Gorgan, een plaats aan de Kaspische Zee langs de ene kant (groen!) en bergen aan de andere. We waren zeker niet alleen, want het leek alsof het gehele land naar de zee trok; sommigen van zelfs van 1500 km ver (tegen Irak in het Zuiden). Tankstations zie je van ver aankomen omdat men staat aan te schuiven van op straat. Niet verwonderlijk met een prijs van een halve dollar per liter.

Nadien zijn we langs de kust verder gereden, richting Chalus, alwaar we een zeer sfeervol hotel konden boeken (gratis wireless internet). We hebben ook een soort Blankenberge in Iran aangetroffen, inclusief polders: De volgende ochtend de Reshteh-bergketen doorgestoken: gemiddeld 40 km/h. In een van de bochten werden we opgewacht door een meer dan enthousiaste politieagent die zijn bewondering voor ons niet onder stoelen of banken stak: "I love you" zei hij tot driemaal toe tegen Luc...waarop deze zo van slag geraakte dat zijn moto op de grond viel. Eens de pas over, viel het schrille contrast in het landschap ons onmiddellijk op: droog en bruin. In Karaj geraakten we niet op de gewenste weg (alle logica was zoek), en prompt reed een bereidwillige Iraniër ons voor die ook naar Qazvin moest. Ook onze eerste bedelaars aangetroffen: Gujarati. In Zanjan, troffen we bij het zoeken naar een hotel een straatjongen aan die duidelijk gedrogeerd was. 's Avonds hebben we voortreffelijk gedineerd in de Caravanserai Sanji, al was de pasta van aubergine met look die Veerle had besteld niet zo'n succes...de setting was het wel. Brood lijkt men soms per meter te geven:

Nu dus in Bazargan, een stadje op de Turkse grens, en morgen hopen we die over te steken.

Den oven in...

In Boka voor ongeveer 150 € gewisseld in de lokale munt bij een notaris, en we kregen onze cum uitbetaald...in totaal een stapeltje van een cm of 5 dik: Samarkand en Boechara kunnen we eigenlijk een beetje over dezelfde kam scheren: de cultuursteden. Nog steeds heel belangrijke steden in de regio: In Samarkand ook een zeer interessant Italiaans koppel tegen gekomen dat ook met een GS op reis was, en toevallig in hetzelfde hotel als wij gelogeerd was. Ze waren op reis naar Australië, en we hebben samen het avondmaal genuttigd. De man had veel ervaring, wat reizen met de motor betrof en had menig traject vroeger al gedeeltelijk afgelegd. Ook moet hij een jaar of 20 BMW als klant gehad hebben, en dat was aan hun kleding ook te zien *s*...ook hadden ze sponsoring van Samsung kunnen versieren...ze waren dan ook een half  jaar onderweg.

De titel zegt het al: heet, heet, heet. En het werd nog heter, hoe meer we Turkmenistan naderden. Graadje of 47 zonder problemen...en dat was nog koel volgens de mevrouw van Owadan (= de reisorganisatie die onze uitnodigingsbrief leverde) in Ashgabat want een paar dagen voordien hadden ze bijna de 60 (!!!) graden gehaald.

Wat de Oezbeeks-Turkmeense grens betreft, dient gezegd dat men tijdens de middag tot 14h sluit...maar in de praktijk betekent dat 14h25. Grensformaliteiten: 17 papieren, minstens even veel stempels, 135 dollar lichter gemaakt en slapende douaniers op hun bureau.

Dank zij de gids van Owadan hebben we misschien toch wat minuten kunnen winnen. Ook weer in het donker zitten rijden, en pas laat begon de temperatuur wat draaglijk (35 graden of minder) te worden. De eerste uitschuiver diende zich aan: in een 90 graden bocht lag Luc onderuit toen hij uit de bocht kwam...zonder twijfel zat het spekgladde wegdek daar voor iets tussen. Laat toegekomen in Mary (al twee uur donker), en bijna onmiddellijk gaan slapen.

De volgende dag bleek de hemel gehuld in duistere zandnevels en de wind blies hard, en togen we op weg naar de hoofdstad: die nog steeds in volle constructie bleek te zijn...al waren tientallen modernistische woontorens al wel voltooid: Fileproblemen leken er nog helemaal niet te zijn in Ashgabat, al leek men voorbereid op een massale toestroming van bevolking in de toekomst. Wel dient gezegd dat de efficiëntie aan de genspost waar we Turkmenistan verlieten behoorlijk was.

Op weg naar Oezbekistan...

Echt mooie baan gehad vlak na Dushanbe...maar...mooie liedjes duren niet lang, en alras stonden we vast omdat er wegwerkzaamheden bezig waren...om de baan nòg mooier te maken *s*. Luc kon het onderwijl niet laten om even vlug zijn motokleren te wassen in de rivier vlakbij: Drogen zouden ze wel snel...maar! Niet voor lang...want alras stonden we voor een tunnel waar binnenin overal water stond...op sommige plaatsen meer dan een halve meter diep. Zelden zoveel fun gehad als toen we er door heen reden: het koude water spetterde bijwijlen tot in ons gezicht, maar Gerd wist de goede lijn te vinden en we zijn er heelhuids doorgeraakt.

Nadien in Aini iets gegeten bij een koddige restaurant-eigenaar (die het voortdurend over een zekere "chicken show"had...voor de rest begrepen we er niet veel van)...en spijtig genoeg ergens een afslag gemist...wat ons nadien anderhalve dag heeft gekost. Doorgereden tot als het donker was (niet zonder gevaar), en uiteindelijk toch een onderkomen in Ura-Tepe gevonden. Volgende dag geprobeerd de grens tussen Tajikistan en Oezbekistan over te steken...vruchteloos op 2 plaatsen, want allen voor locals of diplomatiek personeel. Dus maar noordwaarts gereden, richting Khojand, alwaar we door vriendelijke mensen geholpen zijn geweest... richting Buston moesten we, via de nieuwe weg, aangelegd door Chinezen. De overgang heeft ons 4 uur gekost, maar moesten we evenveel vodka meegehad hebben als andere reizigers, had het misschien rapper gekund...dokter inclusief lustte het goedje wel. Ook de inhoud van onze koffers werd gecontroleerd.  In Boka twijfelden we wat of we al gingen stoppen of nog wat verder rijden om een hotel te vinden, en dat werd blijkbaar opgemerkt door twee lokale broers die ons uitnodigden om bij hen te overnachten. De mensen spaarden zich geen enkele moeite om het ons naar onze zin te maken, en het werd een onvergetelijke ervaring. We hadden dus al wel gegeten in Boka, maar werden een paar honderden meter verder terug aan tafel gezet...zonder eerst een douche te kunnen nemen...de (grappig bedoelde) opmerkingen over onze voeten waren dan ook verstaanbaar, zelfs zonder vertaling. De volgende ochtend werden uitvoerig foto's genomen en de schoondochter wilde ook even een ritje op de motor maken:

De Pamir

Wat een mooie landschappen in Oost-Tajikistan! Bijna continu rijden we op minstens 4000 m boven de zeespiegel en de streek is dan ook uiterst dun bevolkt. Veel drinken om eventuele hoogteziekte tegen te gaan. Langsheen de weg hier en daar een vestiging, wat meertjes (ook een groot "Karakol-meer") en enige marmotten. Maar bovenal: stilte. Alsof je je op een buitenaardse planeet bevindt, absoluut geen volk te bekennen, uren in het rond. Wat me doet denken aan een van de meest fameuze UFO-sightings van de laatste decennia, een zeer groot tuig van onbekende makelij zou neergestort zijn in de buurt van het Issyk-Kul-meer...foto's konden er niet van getrokken worden want het zond een verschrikkelijk sterk electro-magnetisch veld uit dat alles in de war stuurde...enzovoort, enzovoort...het zou in de jaren '90 gebeurd zijn en staat beschreven in onze reisgids. Soms gebeurt er toch wel wat onvoorziens: toen we stopten om wat te drinken, ziet Gerd dit: tijdens het rijden had een vogeltje spijtig genoeg zijn einde gevonden tussen zijn bodemplaat en het motorblok (zie midden foto).

Nadien lange tijd langsheen de Chinese grens gereden...zie de afspanning, die zelfs in de meest onherbergzame streken het "Rijk van het Midden" wil beschermen tegen de rest van de wereld: De nacht hebben we eerst in Murghab doorgebracht bij een vriendelijke kruidenier die ook nog wat kamertjes verhuurde aan toeristen en de volgende ochtend zijn we naar Khorog gereden. Niet zonder een klein technisch euvel eerst: Gerd's moto startte niet meer. Met het diagnosetoestel dat we bij hadden zagen we dat de accu een te lage spanning had, en de kruidenier bood ons spontaan zijn autoaccu aan. Na een paar seconden sloeg de motor weer aan. De man dacht dat het kon komen doordat onder invloed van de grote hoogte binnenin de accu een chemisch proces was opgetreden bij de electrolyten. Khorog was goed; enigszins onverwacht vernamen we dat het de beste universiteiten van Centraal-Azië zou bezitten. Het ligt op de grens met Afghanistan, en eigenlijk heel moeilijk bereikbaar via de baan. Tot een tiental jaren geleden was het eigenlijk "een gat", maar toen is de Aga Khan foundation begonnen met massale hoeveelheden geld in de stad te pompen...en ziedaar: de stad was herboren. We bleven in een hotelletje, waarvan de zoon des huizes het beste Engels sprak dat ik in weken gehoord had: hij studeerde ecologie. Nadien reden we bijna 250 km langsheen de Afghaanse grens, enkel gescheiden door een woeste rivier, de Panj. Aan de overkant zagen we soms hier en daar een dorp, en hoorden we kinderen joelen...of ook soms een ezel balken. Dient gezegd dat waar we ook voorbij reden, we altijd zeer hartelijk verwelkomd werden door zowel jong als oud die zeer geestdriftig naar ons wuifden....soms was men zelfs zo enthousiast dat men bijna tot op de moto's liep...het leek alsof sommigen dachten dat we de voorbode van een motorrally waren. Hoewel de Pamir-highway qua naam doet denken aan een autostrade is niks minder waar: piste, en nog eens piste. Niet bepaald een lachertje als je een duozit bij hebt...maar goed, Gerd heeft zijn passagier met deskundige hand langsheen de duizenden valkuilen gelaveerd. Soms ook al eens moeten stoppen omdat een vrachtwagen in the middle of  nowhere plots denkt wat machine-onderdelen te moeten laden: Het andere gezicht van de politie hebben we vandaag ook gezien: de mannen "kregen" van vrachtwagenchauffeurs soms een deel van de lading. Wijzelf raakten ook betrokken, want we kregen plots een halve meloen toebedeeld van hen die van de kamaz "gevallen" was. Nadien een homestay in Qalaikhum gevonden, alwaar de kleine pagadders ons graag zagen komen. In Dushanbe wees men ons de deur in een bepaald hotel...wellicht omdat we niet bepaald beschikten over de juiste dressing code. We logeerden in een hotel van vergane Russische glorie: hete kamers, practisch geen stromend water en voldoende nors personeel. 's Avonds wel lekker gegeten (inclusief chocoladegebakjes). 's Anderendaags mochten we (in propere kledij) wèl binnen in het eerste hotel, alwaar Luc de blog kon updeten. Tevens gepasseerd bij de lokale barbier die bij nader inzien de enige superbike-eigenaar van Dushanbe bleek te zijn.

Tajikistan: bureaucratie en baankwaliteit zijn omgekeerd evenredig.

Hoewel de visa nog niet geldig waren, liet men ons toch door. Men vroeg ons wel of we toevallig geen explosieven, geweren of drugs bij hadden...lachend hebben we de bal terug gekaatst. Ons een weg banend door een geïmproviseerd keukentje, mochten we een tweede keer langs gaan bij de douane. De wegkwaliteit valt onverwacht goed uit terwijl ze zich toch bijna constant op meer dan 4000 m boven de zeespiegel bevinden. Er is dan ook weinig verkeer op.

Het landschap wisselt voortdurend, we rijden door een plateau omgeven door enorme pieken waaronder Piek Lenin, een zevenduizender op de grens met China

Heel af en toe zien ze in de verte een herder met een kudde schapen of Yaks waaronder een paar witte exemplaren

Enne...Luc merkt de eerste roestkleurige marmot bovenop de col

Na enkele uren belanden we in Murghab; de gids vermeldt dat dit een economisch en administratief centrum is maar de eerste maal rijden we erdoor, hopend een wegrestaurant te vinden zoals in Kyrghistan

We moeten echter rechtsomkeer maken en laten onsleiden door een standbeeld van Lenin om het dorpsplein en de bazar te vinden

Het Russische verleden is hier niet ver weg en dat merk je niet enkel aan de taal en de opschriften

We moeten ons nogmaals registreren en al wachtend raken we aan de praat met Theresa, een Duitse studente welke hier rreeds twee maanden verblijft en de situatie hier bestudeert opeconomisch politiek en sociaal vlak; ze vertelt dat de bevolking jarenlang onder het Russisch bewind leefde en nadien in 1992 een burgeroorlog doormaakte met China,Kygisthan en Pamirs

Momenteel is dit 1 van de armste streken met een werkloosheidspercentage van 70 percent,de streek is droog en weinig vruchtbaar, de ondergrond is wel rijk aan grondstoffen maar de regering heeft te weinig geld om mijnen te bouwen em wil deze ontginning niet uitbesteden aan china of kazachstan

Theresa stelt zich terecht de vraag of de  werkwijze van bepaalde ngo s wel de juiste is; from the top to the bottom ipv omgekeerd, waar hebben we dit nog gehoord...

Enfin we belanden in een guesthouse bij mensen thuis met een warme douche, Veerle vermijdt al een aantal dagen de zeldzame spiegels....

Luc zit onder de douche en binnen een kwartiertje mogen we gehurkt mee aan tafel schuiven...

Zuid-Kirgizië

Kirgizië is echt wel groen te noemen...wat minder in het Zuiden dan in het Noorden, maar toch. De landschappen zijn adembenemend mooi...net alsof je je in het midden van een film waant...weids, authentiek, groots. Enkele sfeerbeelden: (Sary-Tash in de achtergrond)... Binnenin ons guesthouse: Maar onze lavabo was buiten: Dan maar op weg naar de Tadzjiekse grens: En de waarheid mag gezegd zijn, met onze visa's was alles altijd piekfijn in orde...dit dankzij de voortreffelijke hulp van Konstantin in Brussel (van www.visaexpress.be):