Tajikistan: bureaucratie en baankwaliteit zijn omgekeerd evenredig.

Hoewel de visa nog niet geldig waren, liet men ons toch door. Men vroeg ons wel of we toevallig geen explosieven, geweren of drugs bij hadden...lachend hebben we de bal terug gekaatst. Ons een weg banend door een geïmproviseerd keukentje, mochten we een tweede keer langs gaan bij de douane. De wegkwaliteit valt onverwacht goed uit terwijl ze zich toch bijna constant op meer dan 4000 m boven de zeespiegel bevinden. Er is dan ook weinig verkeer op.

Het landschap wisselt voortdurend, we rijden door een plateau omgeven door enorme pieken waaronder Piek Lenin, een zevenduizender op de grens met China

Heel af en toe zien ze in de verte een herder met een kudde schapen of Yaks waaronder een paar witte exemplaren

Enne...Luc merkt de eerste roestkleurige marmot bovenop de col

Na enkele uren belanden we in Murghab; de gids vermeldt dat dit een economisch en administratief centrum is maar de eerste maal rijden we erdoor, hopend een wegrestaurant te vinden zoals in Kyrghistan

We moeten echter rechtsomkeer maken en laten onsleiden door een standbeeld van Lenin om het dorpsplein en de bazar te vinden

Het Russische verleden is hier niet ver weg en dat merk je niet enkel aan de taal en de opschriften

We moeten ons nogmaals registreren en al wachtend raken we aan de praat met Theresa, een Duitse studente welke hier rreeds twee maanden verblijft en de situatie hier bestudeert opeconomisch politiek en sociaal vlak; ze vertelt dat de bevolking jarenlang onder het Russisch bewind leefde en nadien in 1992 een burgeroorlog doormaakte met China,Kygisthan en Pamirs

Momenteel is dit 1 van de armste streken met een werkloosheidspercentage van 70 percent,de streek is droog en weinig vruchtbaar, de ondergrond is wel rijk aan grondstoffen maar de regering heeft te weinig geld om mijnen te bouwen em wil deze ontginning niet uitbesteden aan china of kazachstan

Theresa stelt zich terecht de vraag of de  werkwijze van bepaalde ngo s wel de juiste is; from the top to the bottom ipv omgekeerd, waar hebben we dit nog gehoord...

Enfin we belanden in een guesthouse bij mensen thuis met een warme douche, Veerle vermijdt al een aantal dagen de zeldzame spiegels....

Luc zit onder de douche en binnen een kwartiertje mogen we gehurkt mee aan tafel schuiven...

Zuid-Kirgizië

Kirgizië is echt wel groen te noemen...wat minder in het Zuiden dan in het Noorden, maar toch. De landschappen zijn adembenemend mooi...net alsof je je in het midden van een film waant...weids, authentiek, groots. Enkele sfeerbeelden: (Sary-Tash in de achtergrond)... Binnenin ons guesthouse: Maar onze lavabo was buiten: Dan maar op weg naar de Tadzjiekse grens: En de waarheid mag gezegd zijn, met onze visa's was alles altijd piekfijn in orde...dit dankzij de voortreffelijke hulp van Konstantin in Brussel (van www.visaexpress.be):

Osh

Kunnen we vrij kort over zijn: er was geen water geweest gedurende de laatste dagen. Hebben in een guesthouse verbleven dat dienst doet als opleidingscentrum voor locale boeren. Zeer sfeervol ingericht...uiteindelijk was er wel water.

Terug naar Bishkek...en dan zuidwaarts

Na de trekking terug naar Bishkek gereden, alwaar we afscheid hebben moeten nemen van Hilde, die terug moest naar Kaboel. Dan de volgende dag maar de bergen ingedoken: zuidwaarts, richting Osh. Lang moeten aanschuiven aan een tunnel waar binnenin werkzaamheden bezig waren: Toen hij terug opende, kwam er een colonne Hollandse motards uitgereden, volledig in het oranje gekleed...hilarisch. In Karakol overnacht (yep, zo heet menig Kirgiezisch dorp), befaamd voor zijn "buitendouche": en ook plaats waar men de appelen aan het drogen was op het dak: Eten doet men gehurkt aan lage tafels: De  volgende dag nog wat overheerlijke  "arbussen" (= meloenen) gekocht langs de weg: . Theeritueel over de middag (met toilet in de achtergrond):

5-daagse trekking op 40 km van de Chinese grens.

's Ochtends materiaal opgehaald met Lada Niva. Wij met korte broek naar staplaats motorfiets  bij lokale chauffeur. Vertrek met oud 4x4-Russisch legervoertuig (met nog banden uit de tijden van de USSR) naar de vallei van het "Broken Heart en de 7 Oxen" Kilometerslange rit door prachtige vallei met in de verte telkens hoge besneeuwde toppen. Na enige moeilijke passages loopt de V8 warmer en warmer, dus moest men met rivierwater de motor wat besprenkelen (defecte ventilator?). Na uitgebreide lunch (inclusief sardienen) beginnen we de staptocht. Na 700 m klimmen en enkele vochtige passages bereiken we de slaapplaats aan het eind van een dal, klaar om 's ochtends een pas van 3800 m te bestijgen. 's Anderendaags droog opgestaan, maar de outfit van de dragers beloofde niet veel goeds (qua weer). De trekking varieerde van motregen tot gietende regen. Gelukkig hebben we 's avonds toch droog kunnen eten. Hilde's schoenen waren 's ochtends nog niet droog...dus: Derde dag: analoog aan vorige (wat vochtigheid betreft...voormiddag droog, namiddag onweer). Luc denkt niet zo verse eieren gegeten te hebben, en voelt zich onwel...bij Gerd rommelt ook wat, de dames blijven overeind. 's Anderendaags wordt dan maar besloten in de regen terug af te dalen...door een mooie vallei. Waar de anderen weer uitgebreid tafelen beperken de mannen zich tot droog brood. Om verzekerd te zijn van vers voedsel besluit Gerd dan maar de handen uit de mouwen te steken en bouwt zich een vislijn:

Op naar "regen" en "sardienen"

Volgende dag de moto genomen om naar Karakol te rijden: dit is de plek waar we een trekking gaan ondernemen. Karakol ligt langs het Issyk-Kul-meer, befaamde plek voor toeristen. Op de heenrit namen we de zuidelijke route, alwaar Hilde plots reuzehonger kreeg en ons aanmaande te stoppen voor een anonieme BMW 530 injectie, bemand door twee  agenten met vlammende salami en speedgun. Met knorrende maag stappen de dames het winkeltje binnen en bestellen: brood, sardienen, vleesworst, chocolade, kaas, tomaten...tot bleek dat onze locale valuta niet volstonden. Kordaat besliste Hilde het brood, sardienen en vleesworst te behouden...zowel de speedgun als de sardienen zullen ons de ganse tocht blijven achtervolgen.

De Grens

Die van Kazakhstan met Kirghizstan bedoel ik dan. Geen problemen gehad om het land binnen te komen. Al kan dat niet van iedereen gezegd worden: Kirghies wilde met de auto zijn land verlaten, maar de douane dacht daar even anders over. Men floot de chauffeur terug, maar hij was wellicht doof want hij gaf plankgas en probeerde de grenscontrole te ontvluchten. Dus poogde een collega-douanier nog in allerijl een bareel neer te laten om de onverlaat te stoppen, maar niks baatte, want hij stopte even, draaide zijn raampje open en duwde eigenhandig dan maar de bareel omhoog en schuurde weg met gierende banden: probleem opgelost...de douane stond er bij en keek er naar...schaapachtig dan wel. Kan misschien ook van ons wel enigszins gezegd worden, want enige honderden meters achter de grens deed de wegpolitie ons stoppen (routine, routine, we kennen dat), zogezegd uit pure interesse, maar het eindigde wel met de bede om eventjes een paar som (de locale munt) te lossen...soit. Nadien goed aangekomen in "Hotel Alpinist", het logement dat Sergei Dubovik voor ons verzorgd had: mooi spel. Gerd is de volgende ochtend Veerle gaan ophalen aan de luchthaven: no problem. Wat niet kan gezegd worden van Hilde's aankomst. Ze was wel goed en wel geland in Almaty...maar: kon niet zomaar aan een visum geraken. Getelefoneer heen en weer, maar niks kon baten: men dreigde zelfs haar stante pede op het vliegtuig retour Kaboel te steken...beelden van het asielcentrum in Zaventem (9 bis?) doken op. Uiteindelijk geraakte ze toch aan een transit-visum voor Kazakhstan, maar niks voor Kirgizhstan: dus maar tot aan de grens gereden. Ondertussen hadden we Sergei ingeschakeld, hij ging proberen een douanier op Manas (de nationale luchthaven van Kirghizstan) om te kopen om sito presto iets te regelen voor Hilde. Dus ik (Luc) met Sergei plus een tweede auto naar de grens gereden, alwaar de tweede auto de grens overschreed om Hilde tegemoet te komen...die daar stond te wachten. Wij dan naar Manas waar we met geld wat forceerden en terug naar de grens. Chauffeur van de tweede auto was ondertussen te voet de grens overgestoken en we overhandigden hem het geregelde visum voor Hilde...en zij door om 2 uur 's nachts. Met geld is hier veel mogelijk (alles? *s*).

De oude hoofdstad: Almaty.

Poepsjieke stad. Groene stad, heel veel bomen in het straatbeeld.  Bijna geen Lada's meer te bekennen...enkel de zwaarste BMW's , Mercedessen, Audi's en Lexussen. Dit was dan ook jàààren het Kazakhse powerhouse: zowel politiek als economisch. Nog steeds is de luchthaven ook dè hub van Centraal-Azië.

Maar eerst terug naar de ochtend: heel veel gevochten tegen de sterke wind die overal van de partij was, en die vaak nog eens extra aangezwengeld werd door de vrachtwagens die we tegen kwamen. Wind tot daar toe...maar zoveel roet als we vandaag binnen kregen hebben we tot dusver wellicht nog nooit binnen gehad...'t is verschrikkelijk hoeveel zwarte damp er uit zo'n Russische Kamaz naar buiten geblazen wordt. Komt nog eens de temperatuur bij die vandaag de 4o graden haalde.

Hier en daar ook dwarsverkeer...eerst de kudde: dan de herder

Dit is het hotel dan: voor de verandering eens geen nederig stulpje maar drie sterren...draadloos internet in de gangen, en alles lijkt te k0op...alles:

Correctie: dit is niet het hotel, maar het zicht dat we van op het balkon hebben..in de achtergrond kan je de Tien-Shan bergketen zien...en daarachter ligt het Issyk-Kul-meer, alwaar we woensdag een trekking zullen starten.

Dat we hier echt niet ver van de Chinese grens zitten was ook merkbaar door de grote colonnes  nieuw-geïmporteerde Chinese vrachtwagens die we de laatste dagen onderweg hebben gezien. De oude vrachtwagens waren allemaal in België, Nederland en Duitsland gekocht. Was steeds goed te zien aan de belettering op de bache.

Balkhash-meer...neen, niet het Bajkal-meer.

Dit leek wel het einde van de wereld. Tussen Vilvoorde en Karaganda was grosso modo het terrein altijd even plat gebleven, maar nu kwamen lichte heuvels opdagen. Heel mooi, in allerlei tinten, versierd met grillige schaduwen van de luttele wolken die we soms zagen. Hier en daar een groep wilde paarden die langs kwam, geen palen of draden meer, het leek recht uit een science-fiction-film te komen. Echt surrealistisch. Toch kwamen we met beide voeten plots terug op deze aarde toen bleek dat we langzaamaan geen benzine meer bleken te hebben. Geen tankstations te bekennen wijd en zijd en dus besloten we maar tegen 3000 toeren  per minuut de weg verder te zetten. Om zo min mogelijk te verbruiken. Toch was ook dat nog niet voldoende zodat we onderweg probeerden wat benzine over te hevelen van een auto die langs de kant stond...en die ook juist zijn laatste jerrycan in de tank had gegooid. No way, lukte niet, de leiding leek een bocht te maken zodat we met het slangetje er niet bij geraakten...dus maar verder...op mijn boordcomputer telden de kilometers die ik nog kon rijden langzaam af (Gerd had nog wat meer over): 24 km, 15 km, 10 km, 5 km...3 km...gered! Out of the blue bleek er zich plots langs de linkerzijde van de weg een verhakkelde pomp te bevinden...die weliswaar wat verkeerd rekende, maar toch was ik reuzeblij.

Onderweg nog wat aandacht gekregen van een locaal jongetje dat mijn helm eens wilde proberen: Zonder gekheid: Ik kreeg hem niet meer van zijn hoofd! De sluiting blokkeert soms een beetje, en als je bij iemand anders hem moet verwijderen is het nog een beetje moeilijker...uiteindelijk hebben we het kinstuk niet kunnen openklappen en was zijn gelukkiglijk klein genoeg zodat we hem rats naar boven hebben kunnen schuiven...misschien is zijn nek hierdoor wel wat gerokken *s*...moest hij maar zo curieus niet geweest zijn: Village life:

De hoofdstad.

Ze heette vroeger Aqmola, tot de Kazakhse president besloot de oude hoofdstad Alma-Ata (= Almaty) te verplaatsen naar hier, en ze om te dopen tot Astana. Alles is blinkend nieuw in het centrum, maar van zodra je je één pas buiten de begane paden waagt dagen de slijkstraten en diepe putten weer op. Toch zou het tegen 2030 allemaal dik in orde moeten komen...als we de levensgrote affiches mogen geloven die overal langs de kant van weg prijken met daarop de beeltenis van Nazarbayev. Soms ziet hij er uit als een beminnelijke grootvader...soms ook als een scherprechter.

Onderweg nog steeds vaak omleidingen. Komt mede daardoor omdat we blijken de oude weg genomen te hebben van Kustanay naar Astana...die is zo goed als verlaten, maar de staat ervan is dan ook erbarmelijk...geen onderhoud in jàààren gezien...een wegdek bezaaid met kraters alsof er net een bombardement had plaats gegrepen...Gerd probeert dan ook een parallelle route uit die weliswaar vlotter rijdt...maar...ook een stuk natter...en dus ook gladder is...resultaat: de achterste mudguard krijgt het bijwijlen zwaar te verduren: Ook mijn bodemplaat schuurt regelmatig langs het beton...zelfs als ik in de zwaarste terreinstand rijd ...maar goed: niets leuker dan dat natuurlijk *s*.

Na de beproeving: Gezelschap van een andere wegreus:

Aktyubinsk > Kustanay

Steppe revisited.

Steppe, dus yurten:

Met al eens een aftandse fiets hier en daar...of een kudde:

De weg lijkt trouwens even goed aan dier als mens toe te behoren...kameel, paard, schaap, koe...regelmatig bevinden ze zich óp of juist naast de weg. Beetje van de weg verwijderd, maar heel goed zichtbaar: kerkhoven

Er moeten trouwens nogal wat ongevallen gebeuren op deze weg, want regelmatig zien we zerken met bloemen...en occasioneel ook daarnaast het beroestte autowrak waarin het onheil gebeurde...bedolven onder ruikers bloemen. Tijd voor wat reflectie: ...is this the road to nowhere? Men zou er zowaar visioenen van krijgen: ...fata morgana?

Kustanay: 9 juli 2008

Deze stad stinkt...en niet een beetje. Overal hangt een dikke sluier donkerbruine smog in de straten. Een paar kilometer van de stad weg vinden we toch nog slaapgelegenheid. De bazin en dochter schreeuwen om ter hardst. Als we iets niet begrijpen lijken ze te denken dat het zal helpen als ze het wat luider zeggen. En als dat  niet werkt: nog wat luider, en luider en luider. Niet bepaald inventief *s*.

Steppe, steppe...en nog eens: steppe...

In al zijn variaties: soms vaal geel, soms bruin, soms donkerrood. Soms helemaal kaal, soms ook lichte vegetatie. En onze eerste terreinervaring op de weg van Oralsk naar Aktuybinsk (of ook: Aktöbe in het Kazakhs). De weg is nog in volle opbouw (of restauratie) en dan moet je van de weg af langs een parallel zijspoor). Geen probleem, al is het wel zo dat je regelmatig een vrachtwagen tegenkomt die zich al hortend en stotend een weg baant door het zand...stof genoeg dus. Onderweg even oponthoud door een ontmoeting met Kazakken op reis: Gebeurt wel vaker dat mensen al rijdende van in hun auto ons fotograferen, men is altijd erg geïnteresseerd. In het volle stadsverkeer gisteren nog wist een chauffeur ons in zijn beste Engels te vertellen "I've seen you on TV"...dat zal wel niet, maar hoedanook is jong en oud enthousiast over onze onderneming.

KZ = Kazakhstan

Borat zijn we nog niet tegen het lijf gelopen, maar dat er "cowboys" wonen, zoveel is wel duidelijk. Er heerst in veel opzichten een Farwest-stijl. Al is het maar hoe je het bekijkt, want vanuit elke hoek bekeken hoort het land nergens en tegelijkertijd overal bij. Maar goed, eigenlijk waren we er nog bijna niet in geraakt omdat we te vroeg aan de grens stonden (we hadden een andere route genomen en waren daardoor drie dagen voor op schema). Bijkomend probleempje was dat we wel al de Russisch-Kazakhse grens waren gepasseerd, maar dat de Kazakken ons niet wilden binnen laten (en terug konden we ook niet want we hadden geen multiple entry visa voor Rusland)...dus...zegt zo'n Kazak dan doodleuk: you just camp here in niemandsland until your visa becomes valid...voor een dag of twee, drie in the middle of  nowhere...en het was al serieus beginnen regenen en onweren in de steppe: . Twee "lichtpuntjes":

• ik had Konstantin in Brussel telefonisch kunnen bereiken en die had hen in het Russisch onze situatie kunnen uitleggen...hij ging trouwens de volgende dag stappen ondernemen
• Leo in Samara had een vriend in Oralsk die ook eventueel kon helpen
• 1 douanebeambte leek ons nogal genegen

Wellicht hebben we het aan deze laatste te danken dat we uiteindelijk na enkele uren wachten toch door mochten...al hebben we de jongste, meest onervaren douanier wat smeergeld moeten geven...hij kwam daar ook openlijk voor uit. Lijkt alsof ze in zo'n geval dus de verantwoordelijkheid afschuiven op de bleukes, om nadien het geld te verdelen. Toen we later Duitse bikers tegenkwamen leek het al bij al nog goed mee te vallen, vergeleken bij wat zij aan de Russische grens meemaakten. Van "toeristen" gesproken: op 7300 km zijn we welgeteld 1 keer expliciet toeristen tegengekomen: 1 van de Duitsers zat achterop als passagier al rijdend rustig aan een flesje bier te lurken...Duitsers *s*...Dacht de locale bevolking van ons ook soms trouwens, maar dat kwam omdat ze dachten dat onze Belgische vlag een Duitse was.

Samara...yep, zoals van de Lada's

Hometown van de meeste (zoniet alle?) Lada's. En ook een stad met geschiedenis, want voornaamste stad op de Volga, toch een beetje de levensader van Rusland. Toen we zo'n beetje aan het zoeken waren naar logement op de ring rond Samara stopte een Lada met geblindeerde zijruiten naast ons, en de inzittenden (Leo en Svetlana) namen ons op sleeptouw. Jonge mensen die toch al enigszins "gearriveerd" leken en nogal verwoede aanhangers van Poetin waren. Leo zou spoedig een fabriekje in Vietnam willen opstarten in Vietnam en beiden hadden al een groot stuk van de wereld gezien. Zonder twijfel had hun familie die in de consulaire wereld werkte daar wel iets mee te maken. We overnachtten in hun apartement, en heel kort samengevat zag Rusland er volgens Leo als volgt uit: de grote massa is dom of lui, en Poetin is de eerste Russische politieker die een kans heeft gegeven aan diegene die dat niet is...bovendien zou hij komaf gemaakt hebben met de oude oligarchen. We hebben ook onze route hertekend op aanraden van Leo: skip Chelyabinsk zegt hij en ga direct naar Kazakhstan...ok, doen we...maaaaaaarrrr...

Ryazan: 5/7/'08

Campings vind je bijna niet in Rusland (autostrades trouwens ook niet), en soms kan je al eens het opschrift lezen op een gebouw, maar vaak staat op een hotel/motel ook gewoon niks geschreven. Na wat gezoek vonden we toch een 0nderkomen voor de nacht. Wat je nogal letterlijk mag nemen, want stelselmatig arriveerden we later en later. Was niet zo evident om een douche te nemen, want zodra één persoon de douchecel verliet nam alras een andere zijn plaats in (leek alsof de eerste vanuit de douche de volgende sms'te dat hij klaar was *s*). Onderweg: sjish-kebab doet volop zijn intrede: we zijn de "Turkse" wereld binnen getreden.

Smolensk, here we come...

Na wat gepalaver aan de Witrussische grens met Polen(documenti, documenti...) reden we toch een bepaald andere wereld binnen: brede stoffige lanen, putten en trolleybussen. Veel vrachtverkeer en Lada's, Lada's, Lada's. We hebben 0nmiddellijk nog een tweede grens meegepikt: die met Rusland. Minsk zelf hebben we niet bezocht hoewel we het even overwogen hebben. De linkerachterpinker van Gerd is nl. gesmolten en in Warschau hadden we bot gevangen: men wilde geen pinker van een nieuwe afnemen om ons te depanneren (om dan één bij te bestellen v0or de nieuwe). Soit, ook zonder glas is het pinklicht goed zichtbaar. De overgang met Rusland verliep vlotter dan met Wit-Rusland.

Polen...ook weer in het Oosten

Niet zo ver van de grens met Wit-Rusland...we hebben de gestolen camionette van Gerd nog niet terug gevonden. De moto's vonden veilig onderdak in de inkomhal van het motel...naast een boksbal.  Van boksers gesproken, later bij een politiecontrole (de zoooovééélste), dacht een agent dat we boksers waren. 't Is niet omdat je met een boxer rijdt dat je er ook een bent. 

Ergens in het oosten van Duitsland...

Niet ver van de Poolse grens: eerste (en voorlopig laatste) kampeerplaats die we gevonden hebben. Midden van de nacht: brandalarm...Gerd sliep rustig door *s*...

Dag 0...of dag 1?

Na een dag verloren te hebben door het laattijdig arriveren van de Turkmeense visa's, vertrekken we op 2 juli, ten huize van Gerd en Veerle... ...nu nog heel proper *s*.