De Pamir

Wat een mooie landschappen in Oost-Tajikistan! Bijna continu rijden we op minstens 4000 m boven de zeespiegel en de streek is dan ook uiterst dun bevolkt. Veel drinken om eventuele hoogteziekte tegen te gaan. Langsheen de weg hier en daar een vestiging, wat meertjes (ook een groot "Karakol-meer") en enige marmotten. Maar bovenal: stilte. Alsof je je op een buitenaardse planeet bevindt, absoluut geen volk te bekennen, uren in het rond. Wat me doet denken aan een van de meest fameuze UFO-sightings van de laatste decennia, een zeer groot tuig van onbekende makelij zou neergestort zijn in de buurt van het Issyk-Kul-meer...foto's konden er niet van getrokken worden want het zond een verschrikkelijk sterk electro-magnetisch veld uit dat alles in de war stuurde...enzovoort, enzovoort...het zou in de jaren '90 gebeurd zijn en staat beschreven in onze reisgids. Soms gebeurt er toch wel wat onvoorziens: toen we stopten om wat te drinken, ziet Gerd dit: tijdens het rijden had een vogeltje spijtig genoeg zijn einde gevonden tussen zijn bodemplaat en het motorblok (zie midden foto).

Nadien lange tijd langsheen de Chinese grens gereden...zie de afspanning, die zelfs in de meest onherbergzame streken het "Rijk van het Midden" wil beschermen tegen de rest van de wereld: De nacht hebben we eerst in Murghab doorgebracht bij een vriendelijke kruidenier die ook nog wat kamertjes verhuurde aan toeristen en de volgende ochtend zijn we naar Khorog gereden. Niet zonder een klein technisch euvel eerst: Gerd's moto startte niet meer. Met het diagnosetoestel dat we bij hadden zagen we dat de accu een te lage spanning had, en de kruidenier bood ons spontaan zijn autoaccu aan. Na een paar seconden sloeg de motor weer aan. De man dacht dat het kon komen doordat onder invloed van de grote hoogte binnenin de accu een chemisch proces was opgetreden bij de electrolyten. Khorog was goed; enigszins onverwacht vernamen we dat het de beste universiteiten van Centraal-Azië zou bezitten. Het ligt op de grens met Afghanistan, en eigenlijk heel moeilijk bereikbaar via de baan. Tot een tiental jaren geleden was het eigenlijk "een gat", maar toen is de Aga Khan foundation begonnen met massale hoeveelheden geld in de stad te pompen...en ziedaar: de stad was herboren. We bleven in een hotelletje, waarvan de zoon des huizes het beste Engels sprak dat ik in weken gehoord had: hij studeerde ecologie. Nadien reden we bijna 250 km langsheen de Afghaanse grens, enkel gescheiden door een woeste rivier, de Panj. Aan de overkant zagen we soms hier en daar een dorp, en hoorden we kinderen joelen...of ook soms een ezel balken. Dient gezegd dat waar we ook voorbij reden, we altijd zeer hartelijk verwelkomd werden door zowel jong als oud die zeer geestdriftig naar ons wuifden....soms was men zelfs zo enthousiast dat men bijna tot op de moto's liep...het leek alsof sommigen dachten dat we de voorbode van een motorrally waren. Hoewel de Pamir-highway qua naam doet denken aan een autostrade is niks minder waar: piste, en nog eens piste. Niet bepaald een lachertje als je een duozit bij hebt...maar goed, Gerd heeft zijn passagier met deskundige hand langsheen de duizenden valkuilen gelaveerd. Soms ook al eens moeten stoppen omdat een vrachtwagen in the middle of  nowhere plots denkt wat machine-onderdelen te moeten laden: Het andere gezicht van de politie hebben we vandaag ook gezien: de mannen "kregen" van vrachtwagenchauffeurs soms een deel van de lading. Wijzelf raakten ook betrokken, want we kregen plots een halve meloen toebedeeld van hen die van de kamaz "gevallen" was. Nadien een homestay in Qalaikhum gevonden, alwaar de kleine pagadders ons graag zagen komen. In Dushanbe wees men ons de deur in een bepaald hotel...wellicht omdat we niet bepaald beschikten over de juiste dressing code. We logeerden in een hotel van vergane Russische glorie: hete kamers, practisch geen stromend water en voldoende nors personeel. 's Avonds wel lekker gegeten (inclusief chocoladegebakjes). 's Anderendaags mochten we (in propere kledij) wèl binnen in het eerste hotel, alwaar Luc de blog kon updeten. Tevens gepasseerd bij de lokale barbier die bij nader inzien de enige superbike-eigenaar van Dushanbe bleek te zijn.